Αλφαβητάρι

της Άννας Μπιμπάκη

Αργά.
Βλέπω φως.
Γιατί περίμενα τόσο;
Δεν θυμάμαι κάτι άλλο.
Έτσι ίσως έπρεπε να γίνει.
Ζω, να φωνάξει η καρδιά μου.
Ήλιος, φως έλαμψε και χάρηκε το μέσα.
Θάλασσα, αλμύρα κι ήλιος, ζεστή η γη.
Ιούλιος, στα μάτια σου, η άμμος κι η σκιά.
Κοίταξα τον ορίζοντα και σε ζητούσα πέρα απ’ το πέλαγο.
Λειψές οι μέρες του χειμώνα που η βροχή μούσκευε τη ψυχή.
Μέσα στο φως, στα μάτια σου, μπορώ να κοιμηθώ για πάντα εκεί.
Νύχτα και μέρα να μένω εκεί μονάχα για τη μυρωδιά του αέρα.
Ξένη, ποτέ ξανά, στο ίδιο το νησί εκείνο να μην νιώσω.
Όταν θα ζω μέσα στα μάτια σου τα καλοκαίρια όλα.
Ποτέ δεν θα ‘θελα να τέλειωνε η θάλασσα εκείνη.
Ρώτα των δέντρων τις σκιές και τα αρμυρίκια.
Σιγά να σου κρατούνε συντροφιά τα μεσημέρια.
Τώρα που όλα είναι φως γεμάτα.
Ύστερα ίσως είναι πάλι αργά.
Φύγε πριν το φθινόπωρο .
Χάσου στο κύμα.
Ψάξε φως.
Ωσότου…