της Μαρίας Μπατή
Ξυπνάς από μια έντονη διάθεση να ξεράσεις. Πρέπει να τρέξεις γρήγορα στην τουαλέτα, χωρίς να ανάψεις καν το φως, άλλωστε το σκοτάδι δεν είναι πυκνό, ο δρόμος κάτω έχει πολλά φώτα. Τρέχεις, νομίζεις ότι δεν θα προλάβεις, μα προλαβαίνεις. Πλένεις το πρόσωπό σου, και βρέχεις και τα μαλλιά σου. Προσπαθείς να πάρεις μια βαθιά ανάσα, αλλά η κατάστασή σου δεν βελτιώνεται. Τι σου συμβαίνει αναρωτιέσαι και γυρνάς στο σαλόνι, καμία επιθυμία να πας για ύπνο. Προσπαθείς να θυμηθείς τι έγινε χθες το βράδυ. Θυμάσαι το τρομερό κρύο που είχε εχθές και την απόφαση σου να μην βγεις έξω. Ο γκόμενος που γνώρισες προχθές, αυτό ο περίεργος τύπος που μάλλον πάσχει από εμμονή πως κάποιος θέλει το κακό του, χτύπησε το κουδούνι κι εσύ άνοιξες πριν καταλάβεις ποιος είναι. Το μετάνιωσες βέβαια όταν τον είδες στην πόρτα αλλά ήταν αργά. Θυμάσαι, ο τύπος μπήκε ορμητικά μέσα και σ’ άρπαξε στην αγκαλιά του προσπαθώντας να σε φιλήσει, έκπληκτη προσπάθησες να τον σπρώξεις μα η δύναμη του τεράστια. Ξαφνικά ο τύπος μαλάκωσε και έγινε ευγενικός, όπως τον είχες γνωρίσει προχθές και σε είχε γοητεύσει. Προσπάθησες ήρεμα να του εξηγήσεις πως δε σου βγαίνει όχι γιατί δε σου αρέσει αλλά είσαι σε άλλη φάση, δε θες σχέση και ό,τι μπαρούφες σου κατέβηκαν στο κεφάλι. Του είπες να φύγει και πως ήσουν έτοιμη να κάνεις μπάνιο πριν χτυπήσει το κουδούνι, είχες πολύ πρωινό ξύπνημα, πετούσες με το αεροπλάνο πρωί πρωί για να πας στην άρρωστη μητέρα σου. Εκείνος είχε κατεβάσει το κεφάλι και με αγγελική φωνή σε ρώτησε αν είναι σοβαρή η κατάσταση της μητέρας και λυπόταν πολύ, θα έφευγε αλλά ήθελε λιγάκι να ηρεμήσει, όποτε αν δε σε πείραζε θα ήθελε να πιει ένα ποτήρι κρασί και μέχρι να κάνεις το μπάνιο σου θα είχε φύγει. Φυσικά και συμφώνησες είτε από απόγνωση, μην ξέροντας τι άλλο να κάνεις, είτε από τη γνωστή σου βλακεία να πιστεύεις τους ανθρώπους. Εκείνος όμως όντως πήγε στην κουζίνα να σερβίρει τον εαυτό του κι όταν βγήκες από το μπάνιο, στο οποίο τουλάχιστον είχες κλειδωθεί, εκείνος είχε στα αλήθεια φύγει. Δεν μπορούσες να το πιστέψεις πως έκανε ό,τι είπε και εξαντλημένη έπεσες για ύπνο.
Εντάξει τίποτα από αυτά δεν μπορούν να σου εξηγήσουν αυτό που νιώθεις τώρα. Όση αδρεναλίνη κι αν έβγαλες χθες, η επίδρασή της δεν κρατάει τόσες ώρες κι επίσης δεν έχει κανένα σύμπτωμα ναυτίας. Να, σε πιάνει πάλι, τρέχεις ξανά στην τουαλέτα, δεν έχεις να βγάλεις τίποτα. Πλένεις το πρόσωπό σου πάλι και βρέχεις και τα μαλλιά, αλλά νιώθεις το ίδιο χάλια. Γυρνάς στο σαλόνι και μυρίζεις κάτι περίεργο, μια πρωτόγνωρη οσμή. Τι μπορεί να μυρίζει έτσι; Δεν ξέρεις αν είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη. Η ζάλη συνεχίζεται, η μυρουδιά γίνεται πιο έντονη, αλλά αρχίζεις να νιώθεις μια ιδιόρρυθμη ικανοποίηση, μια ζάλη ναρκωτικού ή παραισθησιογόνου. Τι σκατά μυρίζει έτσι, τι αναπνέεις, γιατί δεν τρέχεις να ανοίξεις τα παράθυρα; Δεν μπορείς να σηκωθείς από τον καναπέ. Τα πόδια σου δε σε κρατάνε, αλλά τουλάχιστον νιώθεις πιο ευχάριστα. Πεθαίνεις, γαμώτο, ναι. Είναι το υγραέριο που μυρίζει έτσι. Κάποιος άνοιξε το υγραέριο και το εισπνέεις όλη τη νύχτα. Σήκω ν’ ανοίξεις το παράθυρο ή τρέχα στην κουζίνα να κλείσεις το υγραέριο ή παραδώσου στον καναπέ να πεθάνεις. Δεν είναι και δυσάρεστος θάνατος. Πεθαίνεις, επειδή ο παρανοϊκός σε επισκέφτηκε χθες το βράδυ και εσύ τον έδιωξες, αφού πρώτα του επέτρεψες να σερβιριστεί το κρασάκι του, που ήταν στο ψυγείο, και το ψυγείο στην κουζίνα και το γκάζι είναι στην κουζίνα, πεθαίνεις, γιατι πηδιέσαι με τον κάθε άγνωστο που γνωρίζεις και ανοίγεις και την πόρτα σου χωρίς να ξέρεις ποιος είναι. Πεθαίνεις…
Στο Λάκκο 