Αλφαβητάρι

της Μάρθας Λυρώνη

Αύριο
Βολικό πολύ
Γερνάς, το νιώθεις
Δε θα το προλάβεις
Έρχονται, φεύγουν, πέφτουν, σηκώνονται, μένεις
Ζαλίζεσαι από τη λάμψη της ταχύτητας
Ήλιο έχεις να δεις καιρό, σε έριξαν
Θα συνεχίσεις αγόγγυστα, το πιστεύεις, το θέλεις ακόμα
Ίσως και να το αγγίζεις, μπορεί να μην άντεχες
Κάποτε γνώρισα έναν στη θέση σου. Έλεγε, πίστευε, ήλπιζε. Κάποτε. Ένας.
Λιώνεις, αργά, ανώδυνα, σαν το πλαστικό στη φωτιά. Δεν το νιώθεις.
Μετρήσου και πάρε απόφαση, όταν ξυπνήσεις πού θες να ‘σαι. Τώρα; Αύριο;
Νόμιζε κι εκείνος τότε ότι πρόλαβε, νόμιζε ότι δεν τον άγγιξε κάτι.
Ξυπόλητος ήταν, αλλά ορκιζόταν πως φορούσε παπούτσια ακριβά, μοναδικά.
Όνειρα που έγιναν πραγματικότητα, αυτό ήξερε να τονίζει, να το φωνάζει.
Περνάς εσύ από τα όνειρά σου; Σε θυμούνται;
Ρώτα τα. Σε πρώτο πρόσωπο. Απαντάνε. Σε δεύτερο.
Στάσου, μη στραβώνεις. Δεν έχεις δικαίωμα, όχι.
Τώρα κουμάντο κάνω εγώ, εσύ κόπηκες.
Υπήρξες, τώρα σειρά μου είναι.
Φοβάσαι. Το βλέπω. Εσύ.
Χαλασμένα κορμιά παντού.
Ψελλίζουν κάτι…
Ώρα;